Plezier, strijd, winnen, uitgelaten, energiek, geconcentreerd, buitenlucht, onbevangen. Een tijdje geleden luisterde ik een podcast die als titel had: de mens zal terugkeren naar zijn diepste wezen – het spel. Ik weet niet of je een diepste wezen ‘het spel’ kunt noemen, maar dat terzijde. Homo Ludens dus, en het pure opgaan in het spel ‘zoals kinderen doen’, want ja, als ik aan spel denk, dan denk ik ook aan iets dat vooral kinderen doen, ga maar lekker spelen. Speel je wel eens een spel? Ik wel. Dat is leuk, hoor. Schaken met mijn zoon en dan willen winnen, pesten in de trein, wie het eerst aan de overkant is, ik zie ik zie wat jij niet ziet, spelletjes met collega’s tijdens een uitje, zaklopen, een bouwwerk bouwen van bamboestokken, of wat dacht je van een loopje op het drumstel onder de knie krijgen? Kijken of het lukt, of je beter kunt, of je jezelf of je medespeler dan wel tegenstander te slim af kunt zijn, hoe hoog, hoe ingewikkeld, hoe mooi, hoe snel, red je het of niet, ah, de voldoening.
Stel je eens voor dat we vergaderingen zouden vervangen door spel. We moeten tijd met elkaar doorbrengen, op een andere manier dan anders. Niet praten over dat waar we mee aan de slag denken te moeten – nee, aan de slag gaan met elkaar, dan komen de ideeën en de oplossingen vanzelf wel.
