Ik durf het niet. Ik zat in de tram in Amsterdam en ik had mijn Praktica bij me. Ik zat tegenover een vrouw met een stevig omrande bril, gewaad om haar schouders, zilver haar. Het was het best mogelijke moment; een analoge camera vind ik minder bedreigend dan een digitale; het heeft iets ambachtelijks, ik ben een vakvrouw, ik weet wat ik doe. Het is een minder snelle handeling, meer dan alleen: klik, foto checken, goed, ja of nee, delete, nog één. Dat is gepruts, zo doe ik dat niet hoor mevrouw, ik kijk, kies een hoek, ik kijk of er goed licht is, ik stel scherp, dat duurt even, kijkt u ondertussen maar gewoon rustig uit het raam, ik doe niets. Klik. Over een paar weken weet ik meer.
Het fotograferen van mensen die ik niet ken blijft tot nu toe bij mensen op afstand of mensen die zo in hun rol zitten dat het niet opvalt dat ik ze fotografeer. Zou ik zelf ook zo in iemands fotoarchief staan, als kort beeldverhaaltje?